W ostatnich latach coraz większą uwagę poświęcały regionom o szczególnych uwarunkowaniach terytorialnych, zwłaszcza w art. 174 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Kluczowe dokumenty polityczne identyfikują poszczególne rodzaje terytoriów na dwa sposoby: jako że mają one szczególne wyzwania i mają szczególne atuty, wiele korzyści przynosi Europie jako całości. Stawienie czoła możliwościom i wyzwaniom związanym z konkretnymi rodzajami terytoriów oznacza, że terytoria te należy rozpatrywać w kontekście, a nie „wydzielone”. Ogólnie rzecz biorąc, współpraca terytorialna wydaje się być naturalnym elementem polityki ukierunkowanej na obszary specyficzne pod względem geograficznym, w celu zapewnienia zrównoważonego rozwoju opartego na regionalnych przewadze komparatywnej. Szczebel europejski ma do odegrania oczywistą rolę w promowaniu współpracy terytorialnej poza granicami państw. Zdobycie lepszego zrozumienia terytoriów o specyfiki geograficznej oraz związanych z nimi wyzwań i możliwości ma zatem kluczowe znaczenie dla europejskiego dialogu politycznego i debaty na rzecz rozwoju polityki spójności po 2020 r. oraz odnowionej agendy terytorialnej dla Europy, która ma zostać przyjęta do 2021 r. Głównym celem tego projektu są następujące rodzaje terytoriów: regiony słabo zaludnione; regiony górskie; Wyspy, w tym państwa wyspiarskie i obszary przybrzeżne.