LOFAR (Low Frequency Array) to największy radioteleskop na świecie. Radioteleskop służy do tworzenia obrazów teleskopu z fal radiowych, o stosunkowo dużej długości fali. LOFAR składa się z około 7000 anten typu LBA i 50000 anten typu HBA, rozmieszczonych na polach w całej Europie, z ich centrum w północnej Holandii, gdzie znajduje się 70 % anten. Aktualna instalacja LOFAR została zaprojektowana około 10 lat temu i od tego czasu pozostała praktycznie niezmieniona. Postęp w rozwoju technologicznym daje możliwość aktualizacji LOFAR na dużą skalę, głównie w dwóch obszarach, szerszego wdrożenia systemu i poprawy trwałości systemu. Przede wszystkim prowadzone są badania nad aktualizacją elektroniki analogowej i cyfrowej. Obecne komponenty w antenach nie są już dostępne, co uniemożliwia budowę nowych pól. Ponadto poprawa cyfrowego przetwarzania informacji może poszerzyć zakres LOFAR. Ponadto aktualizacja obejmuje trwałość systemu LOFAR. Energochłonny system może być zasilany przez panele fotowoltaiczne z energią odnawialną, ale niezbędne do tego falowniki fotowoltaiczne powodują obecnie zakłócenia w sygnałach radiowych, które mają być odbierane przez LOFAR. Należy zatem zbadać, w jaki sposób można zminimalizować lub skompensować ten skutek. Ostatecznym celem tego projektu rozwoju wiedzy jest wdrożenie tej technologii w systemie LOFAR 2.0 od 2020 roku. Od tego momentu odnawiana jest inwestycja w poprawę i rozbudowę systemu LOFAR. Niezbędna wiedza musi być na to gotowa. Dzięki temu system jest w czołówce świata. Oznacza to, że LOFAR będzie miał możliwości szerszego zastosowania, na przykład dla ESA, sektora rolnictwa i innych potencjalnych rynków. Ponadto projekt zapewni wzmocnioną pozycję wiedzy Północnej Holandii, która może być stosowana również na innych rynkach.