Finlandia ambitnie dąży do zwiększenia produkcji biogazu i bardziej efektywnego recyklingu składników odżywczych. Największy dodatkowy potencjał produkcji biogazu stanowi biomasa rolnicza, w tym oborniki pochodzące z produkcji zwierzęcej i różne biomasy roślinne. Obornik jest również najważniejszą biomasą do recyklingu składników pokarmowych. W północnej Savo najważniejszą biomasą do produkcji biogazu jest rolnictwo. W szczególności obornik pochodzący z silnej produkcji stad mlecznych i wtórnego strumienia produkcji roślinnej mógłby umożliwić znaczną produkcję biogazu i poprawić wykorzystanie składników odżywczych na szczeblu lokalnym i regionalnym. Zgodnie ze sprawozdaniem końcowym grupy roboczej ds. krajowego programu biogazowego utworzonego przez TEM (28.1.2020) główne wyzwania dla rozwoju sektora biogazu są związane z niską rentownością działalności (1). Wąskie gardła dla rentowności obejmują wysokie koszty inwestycji, niedostateczny rozwój rynku biogazu (w szczególności transportu i wykorzystania przemysłowego) oraz produkty pofermentacyjne lub produkty nawozowe z nich przetworzone, a tym samym niską cenę w stosunku do kosztów produkcji, a także konflikty między kosztami i zwrotami z wykorzystania biomasy rolniczej. Rentowność wspólnego gospodarstwa rolnego można znaleźć we współpracy, gdy koszty inwestycji są dzielone między kilka podmiotów gospodarczych. Projekt ten tworzy techniczną ekonomiczną i zrównoważoną koncepcję operacyjną w północnej Savo, gdzie produkcja biogazu i wykorzystanie produktów pofermentacyjnych odbywa się w sposób zdecentralizowany w gospodarstwach rolnych lub w małych gospodarstwach lub małych wytwórniach biogazu wspólnych dla gospodarstw o masie mniejszej niż 20 000 ton rocznie, ale energia zawarta w biogazie jest wykorzystywana centralnie jako biogaz sprężony (CBG) lub jako biogaz skroplony (LBG). Scenariusze, które mają zostać zrealizowane w ramach projektu, stanowią punkt wyjścia dla faktycznego pilotażowego projektu inwestycyjnego zakładów produkujących biogaz w gospodarstwach rolnych w latach 2022-2025. Projekt testuje również i demonstruje roztwory oparte na oborniku jako substytuty torfu ściółkowego. Jednocześnie poprawi się rentowność, samowystarczalność i ekologiczność gospodarstw rolnych. Wcześniej w Finlandii przebadano i wprowadzono w kilku gospodarstwach suchą frakcję oddzielenia gnojowicy bydlęcej jako ściółki w stodole. Higienę, adekwatność i przydatność suchej frakcji można poprawić poprzez przetwarzanie i/lub różne dodatki. Wpływ procesu biogazu na higienę i przydatność suchej frakcji bada się poprzez przeprowadzenie próby suszenia produktu pofermentacyjnego z oddzielną suchą frakcją. Jako dodatki do suchej frakcji gnojowicy i produktu pofermentacyjnego, np. wióry trzcinowe, wytłaczanie włókien, popiół do smarowania polowego i biowęglowod. Ponadto wierzba będzie badana jako trwałość, która może być uprawiana, na przykład na nieużywanych polach torfowych.
