W ramach polityki spójności Komisja Europejska przewiduje większy nacisk na zrównoważony rozwój obszarów miejskich, w tym poprzez rozwój przyjaznych dla środowiska, niskoemisyjnych systemów transportowych oraz promowanie zrównoważonej mobilności w miastach. W dniu 9 marca 2007 r. Unia Europejska przyjęła pakiet energetyczny na rzecz zmieniającego się świata, zobowiązując się jednostronnie do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych o 20 % do 2020 r. poprzez zwiększenie efektywności energetycznej o 20 % i osiągnięcie 20 % energii ze źródeł odnawialnych w koszyku energetycznym. Z tego punktu widzenia kluczowym elementem jest plan zrównoważonej mobilności miejskiej, który, zgodnie z definicją zawartą w dokumentach Unii Europejskiej, jest strategicznym dokumentem polityki publicznej mającym na celu zaspokojenie potrzeb w zakresie mobilności ludzi i działalności gospodarczej na obszarach miejskich lub metropolitalnych w celu poprawy jakości życia, uwzględniając wszystkie formy transportu w całej aglomeracji miejskiej, w szczególności transport publiczny i prywatny, transport towarowy i pasażerski, zmotoryzowany i niezmotoryzowany, ruchomy lub stacjonarny. Komitet Regionów Unii Europejskiej podkreślił potrzebę zjednoczenia wysiłków na szczeblu lokalnym i regionalnym, ponieważ wielopoziomowe sprawowanie rządów jest odpowiednim narzędziem służącym zwiększeniu skuteczności działań na rzecz przeciwdziałania zmianie klimatu. Strategiczne podejście do planowania transportu miejskiego opiera się zatem na zasadach integracji, uczestnictwa i oceny w celu zaspokojenia potrzeb w zakresie mobilności osób i instytucji lub przedsiębiorstw w mieście i na obszarze metropolitalnym w celu poprawy jakości życia. Zwiększenie mobilności miejskiej i międzymiastowej to główne tematy Unii Europejskiej na lata 2014-2020, w związku z czym tworzenie, modernizacja lub rozbudowa lokalnych systemów transportu publicznego są priorytetami finansowania w bieżącym roku Unii Europejskiej. W związku z tym, zgodnie z europejskimi, krajowymi i lokalnymi dokumentami programowymi, rozwój mobilności w miastach musi w znacznie mniejszym stopniu zależeć od korzystania z samochodów poprzez zmianę ukierunkowania na mobilność głównie w oparciu o ich wykorzystanie, mobilność polegającą na chodzeniem pieszo, jazdę na rowerze jako środek transportu, korzystanie z wysokiej jakości i wydajnego transportu publicznego, ograniczenie korzystania z samochodów równolegle z korzystaniem z czystych kategorii samochodów. Zatory komunikacyjne, zależność od samochodów i łączność w transporcie publicznym to problemy, z którymi boryka się obecnie wiele społeczności. Prognozy przedstawione na szczeblu krajowym i lokalnym wyraźnie pokazują tendencję do zwiększania stopnia motoryzacji i liczby codziennych podróży. Ponieważ projekty nie są wdrażane w celu zmiany zachowań obywateli w podróży, promując modus
