W ramach polityki spójności Komisja Europejska zwraca większą uwagę na zrównoważony rozwój obszarów miejskich, w tym poprzez rozwój przyjaznych dla środowiska, niskoemisyjnych systemów transportowych oraz promowanie zrównoważonej mobilności w miastach. W dniu 9 marca 2007 r. Unia Europejska przyjęła pakiet energetyczny na rzecz zmieniającego się świata, zobowiązując się jednostronnie do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych o 20 % do 2020 r. poprzez zwiększenie efektywności energetycznej o 20 % i osiągnięcie 20 % energii ze źródeł odnawialnych w koszyku energetycznym. Z tego punktu widzenia istotnym elementem jest plan zrównoważonej mobilności miejskiej, który zgodnie z definicją dokumentów Unii Europejskiej jest strategicznym dokumentem polityki publicznej, którego celem jest zaspokojenie potrzeb w zakresie mobilności osób i działalności gospodarczej na obszarach miejskich lub metropolitalnych w celu zapewnienia lepszej jakości życia, uwzględniając wszystkie formy transportu w całej aglomeracji miejskiej, w szczególności transport publiczny i prywatny, transport towarowy i pasażerski, zmotoryzowany i niezmotoryzowany, ruchomy lub stacjonarny. Komitet Regionów Unii Europejskiej podkreślił potrzebę zjednoczenia wysiłków na szczeblu lokalnym i regionalnym, ponieważ wielopoziomowe sprawowanie rządów jest odpowiednim narzędziem służącym zwiększeniu skuteczności działań na rzecz przeciwdziałania zmianie klimatu. Strategiczne podejście do planowania transportu miejskiego opiera się zatem na zasadach integracji, uczestnictwa i oceny w celu zaspokojenia potrzeb w zakresie mobilności osób i instytucji lub przedsiębiorstw w mieście i na obszarze metropolitalnym w celu poprawy jakości życia. Wzrost mobilności miejskiej i międzymiastowej jest głównym tematem Unii Europejskiej na lata 2014-2020, dlatego też tworzenie, modernizacja lub rozbudowa lokalnych systemów transportu publicznego stanowią priorytety finansowe w obecnym działaniu Unii Europejskiej. W związku z tym, zgodnie z europejskimi, krajowymi i lokalnymi dokumentami programowymi, rozwój mobilności w miastach musi w znacznie mniejszym stopniu zależeć od korzystania z samochodów, zmieniając nacisk z mobilności opartej głównie na ich wykorzystaniu, na mobilność opartą na chodzeniem pieszo, na rowerze jako środek transportu, korzystając z wysokiej jakości i wydajnego transportu publicznego, ograniczając korzystanie z samochodów równolegle z korzystaniem z czystych kategorii samochodów. W tym kontekście w niniejszym projekcie proponuje się szereg interwencji, które przyczynią się do poprawy efektywności publicznego transportu pasażerskiego w Krajowej, jego częstotliwości i czasu podróży, dostępności i transferu do niego z transportu prywatnego, a także do zmniejszenia emisji dwutlenku węgla i innych gazów cieplarnianych zmotoryzowanego transportu drogowego, a tym samym do