Οι περιφέρειες και οι πόλεις του Δούναβη αντιμετωπίζουν σημαντικές κοινωνικές μεταβάσεις όσον αφορά τη δημογραφική αλλαγή. Η έξοδος της υπαίθρου οφείλεται στη βελτίωση των ευκαιριών απασχόλησης για τους νέους και στην προοπτική μιας καλύτερης ζωής στις πόλεις. Το κίνημα της εργασίας οδηγεί σε ερημωμένες περιοχές αφήνοντας πίσω έναν γηράσκοντα και όλο και πιο ανειδίκευτο πληθυσμό. Ωστόσο, οι περιφέρειες μπορούν να κάνουν μια σημαντική νέα αρχή. Ωστόσο, απαιτούνται μια πολυεπίπεδη συμμετοχική προσέγγιση διακυβέρνησης και νέες θεσμικές ικανότητες για τη συγκέντρωση υφιστάμενων άριστων ικανοτήτων και αναπτυξιακών δυνατοτήτων. Η συν-δημιουργία μελλοντικών στρατηγικών για την αύξηση της ελκυστικότητας των αγροτικών περιοχών είναι το κλειδί για να δοθούν στους νέους νέα κίνητρα για την αναζωογόνηση των αγροτικών περιοχών. Η κυκλική βιοοικονομία χρησιμοποιείται ως εργαλείο, το οποίο υπόσχεται να προωθήσει την περιφερειακή ανάπτυξη: Πρόκειται για μια έννοια που επικεντρώνεται στη μετάβαση μιας οικονομίας βασισμένης σε ορυκτούς πόρους προς μια οικονομία που χρησιμοποιεί τη βιώσιμη παραγωγή βιολογικών πόρων και διαδικασιών για την ανάπτυξη νέων προϊόντων, θέτοντας έτσι στο επίκεντρο τις αγροτικές περιοχές και την ανάπτυξή τους. Η έννοια αυτή αποτελεί καταλυτικό παράγοντα για τη διεπιστημονική συνεργασία μεταξύ των διαφόρων τομέων/επίπεδων πολιτικής για την ενεργό αντιμετώπιση των δημογραφικών αλλαγών, ενισχύοντας τη δημιουργία αξίας μέσω νέων συνεργασιών, επιχειρηματικών μοντέλων και αλυσίδων αξίας, αυξάνοντας την ελκυστικότητα της παραμονής και ακόμη και της μετακόμισης σε αγροτικές περιοχές. Μακροπρόθεσμος στόχος του έργου είναι η ενίσχυση της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης των περιφερειών, η συμβολή στην προστασία του περιβάλλοντος, του κλίματος και των πόρων, καθώς και η προώθηση της ανάπτυξης των αγροτικών περιοχών. Θα αναπτυχθεί ένα οικοσύστημα συστηματικής πολυεπίπεδης διακυβέρνησης με φορείς από το ενδιαφερόμενο κοινό, τον ακαδημαϊκό χώρο, τη βιομηχανία και τη λήψη πολιτικών αποφάσεων. Το εν λόγω οικοσύστημα παρέχει χώρο για συνδημιουργία και νέες μορφές ολοκληρωμένης αστικής-αγροτικής συνεργασίας που οδηγούν σε αυξημένη θεσμική ικανότητα αντιμετώπισης των δημογραφικών αλλαγών. Έτσι, ξεπερνώντας τη συνεχιζόμενη έλλειψη συμμετοχής των κοινωνικών παραγόντων στο πολιτικό σύστημα, παρέχοντάς τους την κυριότητα για την αντιμετώπιση των δημογραφικών αλλαγών.