Α) Οι μεταφορείς μεμβρανών είναι βασικοί καθοριστικοί παράγοντες του ADME, οι φαρμακοκινητικές και τοξικολογικές ιδιότητες των φαρμακευτικών προϊόντων. Η μεταφορά μεμβράνης (ΑΔΕ) και ο μεταβολισμός (ΜΕ) είναι οι δύο κύριοι κλάδοι των ιδιαιτεροτήτων του ADME των ναρκωτικών. Ωστόσο, καθώς το ποσοστό των μορίων BCS κατηγορίας I και BDDCS κατηγορίας I μειώνεται για τα μόρια που βρίσκονται επί του παρόντος υπό ανάπτυξη, ενώ το ποσοστό των μορίων BCS κατηγορίας II-IV και BDDCS κατηγορίας II-VI αυξάνεται (Benet 2011 AAPS J 13:519), η σημασία του μεταβολισμού μειώνεται ελαφρά ενώ αυξάνεται η μεταφορά μεμβρανών, δεδομένου ότι η εξάλειψη των μορίων BCS κατηγορίας I και BDDCS κατηγορίας I έχει επιτευχθεί αποφασιστικά μέσω του μεταβολισμού. Ωστόσο, αυτό σημαίνει επίσης ότι αυξάνεται και η σημασία της τοξικότητας των φαρμάκων και των ανεπιθύμητων ενεργειών μέσω της αναστολής του μεταφορέα. Γενικά, η σημασία της μεταφοράς διαφραγμάτων αυξάνεται σημαντικά, όπως καταδεικνύεται από τη σύσταση της Διεθνούς Κοινοπραξίας Μεταφορών (ITC) για τον συντονισμό των δοκιμών αλληλεπίδρασης των μεταφορέων φαρμάκων και της χορήγησης άδειας για τις φαρμακευτικές αρχές. Οι προτάσεις της ITC δείχνουν μια αλλαγή — ενώ η πρώτη λίτα ήταν το υλικό που κατά κύριο λόγο μεταφέρει ξενοβιοτικά, οι πρόσφατα προστιθέμενοι μεταφορείς έχουν ένα πιο ισορροπημένο προφίλ, δηλ. αρκετοί μεταφορείς (Pld. πεπτίδιο, νουκλεοσιδικοί μεταφορείς) με σημαντικές φυσιολογικές λειτουργίες (Hillgren 2013 CPT 94:52). Η τοξικότητα και οι ανεπιθύμητες ενέργειες δεν αφορούν μόνο την ομοιόσταση σε ένα φυσιολογικό υπόστρωμα που αποσυντίθεται από την αναστολή των μεταφορέων, αλλά και τις αλληλεπιδράσεις φαρμάκων στους μεταφορείς. Σκοπός της παρούσας προσφοράς είναι κυρίως η ανάπτυξη αντιδραστηρίων και μεθόδων κατάλληλων για τοξικολογικές εφαρμογές που προκύπτουν από τη διαμόρφωση των φυσιολογικών υποστρωμάτων του μεταφορέα. Ταυτόχρονα, καλύπτει επίσης, σε μικρότερο βαθμό, σχετικές αλληλεπιδράσεις φαρμάκων. Αυτό είναι το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνει η Solvo για να διατηρήσει τη θέση της ως ηγέτης στην αγορά. Μια σημαντική τεχνική πτυχή της αίτησης είναι η δοκιμή εξειδίκευσης του είδους. Μελετώνται κατάλληλοι μεταφορείς ορτολογίας επίμυων, οι οποίοι χρησιμοποιούνται συνήθως σε προκλινικές μελέτες. Ελπίζουμε ότι οι μελέτες αυτές θα εξηγήσουν εν μέρει τη διαφορετική τοξικότητα ορισμένων φαρμακευτικών προϊόντων σε διαφορετικά είδη. Μια άλλη σημαντική τεχνική πτυχή της εφαρμογής είναι η ιδιαιτερότητα κάθε μεταφορέα για ενδογενή υποστρώματα. Η φαρμακοκινητική και τοξικοκινητική μοντελοποίηση επιτρέπει πλέον να λαμβάνονται υπόψη μικρές λεπτομέρειες, και αυτές οι λεπτομέρειες συχνά απουσιάζουν από τη βιβλιογραφία. Εστιάζοντας σε όργανα που εμπλέκονται στην απέκκριση, το ήπαρ και τα νεφρά. Εδώ, λόγω της υψηλής δραστηριότητας μεταφορέα γρίπης, τα φάρμακα είναι εμπλουτισμένα, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε τοξικότητα του ήπατος και των νεφρών, εν μέρει μέσω της αναστολής των μεταφορέων. Β)1. Προσαρμογή και επικύρωση ενός συστήματος δοκιμών που βασίζεται στη συνκαλλιέργεια ηπατοκυττάρων Primer για ενδοβιοτική μεταφορά Διαταραχή των μεταφορέων στο ήπαρ προκαλεί μείωση της έκκρισης της χολής, χολόσταση, με αποτέλεσμα μακροπρόθεσμη ηπατική βλάβη. Μία από τις συνηθέστερες αιτίες ηπατοτοξικότητας ως παρενέργεια του φαρμάκου είναι η χολόσταση λόγω της δυσλειτουργίας των μεταφορέων, η οποία απαιτούσε την ανάκληση της άδειας για ορισμένα φαρμακευτικά προϊόντα (Trauner et al., 2008). Τα συνηθέστερα χρησιμοποιούμενα ζωικά μοντέλα σε προκλινικές μελέτες δεν είναι αρκετά ευαίσθητα ώστε να προβλέπουν την ηπατοτοξικότητα λόγω βλάβης στους μεταφορείς, όπως αποδεικνύεται από τον μεγάλο αριθμό μορίων που βρίσκονται υπό ανάπτυξη σε όψιμες κλινικές φάσεις λόγω της απροσδόκητης τοξικότητας από την περαιτέρω ανάπτυξη (Morgan et al, 2010). Ένας από τους στόχους της προσφοράς μας είναι η ανάπτυξη πολύπλοκων, πρωτογενών μοντέλων ήπατος in vitro, ή η λήψη και επικύρωση υφιστάμενων συστημάτων (HepatoPac, Hepatocyte-Kuppfer cell co-culture) που είναι κατάλληλα για τοξικολογικές δοκιμές. Αυτά τα ολιστικά συστήματα θα πρέπει να αναπτυχθούν κατά τρόπο ώστε όλοι οι μεταφορείς και τα ένζυμα που προσιδιάζουν στη λειτουργία τους να εκφράζονται σωστά και, ως εκ τούτου, να διαμορφώνονται σε ένα σύστημα παρόμοιο με τις φυσιολογικές συνθήκες. Δεδομένου ότι σημαντικό μέρος των τοξικών επιδράσεων δεν εμφανίζεται αμέσως, είναι σημαντικό το μοντέλο να είναι λειτουργικό για κατάλληλο χρονικό διάστημα και να διατηρείται καθ’ όλη τη διάρκεια της δοκιμής και οι κυτταρικές λειτουργίες να είναι σχεδόν πανομοιότυπες. Σε πολλές δημοσιεύσεις, έχει περιγραφεί ότι η ανάπτυξη και η εξέλιξη της βλάβης του ήπατος είναι μια διαδικασία πολλαπλών σταδίων, που συνήθως αρχίζει με μια χημική επίδραση, ακολουθούμενη από μια βιολογική απόκριση των κυττάρων parenchima και μη-παραγχήματος. Οι διαμεσολαβητές ελέγχου που εκπέμπονται από τα κύτταρα Kupffer επηρεάζουν σημαντικά τη δραστηριότητα των ηπατοκυττάρων, συμπεριλαμβανομένης της έκφρασης κ...