Η Καραϊβική είναι μία από τις περιοχές του κόσμου που κινδυνεύουν περισσότερο από φυσικές καταστροφές. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα γαλλικά εδάφη των Δυτικών Ινδιών. Η Γουαδελούπη απειλείται άμεσα από έξι μεγάλους φυσικούς κινδύνους: σεισμοί, ηφαιστειακές εκρήξεις, κυκλώνες, τσουνάμι, πλημμύρες, εδαφικές κινήσεις. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, η Γουαδελούπη έχει πληγεί από μείζονες φυσικές καταστροφές διαφορετικής φύσης: σεισμοί (Άγιοι, 2004), πλημμύρες (συμπεριλαμβανομένων αιφνίδιων πλημμυρών), τυφώνες (Χούγκο το 1989, Marilyn το 1995, Dean το 2007, Μαρία το 2017), κλπ. Οι μεγάλοι αυτοί κίνδυνοι επιδεινώνονται από διάφορους παράγοντες ευπάθειας των πληθυσμών και των εδαφών: νησιωτικός ή ακόμη και «διπλός νησιωτικός χαρακτήρας» εξαρτήσεων, κοινωνικοοικονομική αστάθεια μέρους του πληθυσμού, περίπλοκες μεταναστευτικές ροές, αστική πύκνωση και ισχυρή αστική πίεση, ταχεία διάβρωση της μνήμης κινδύνου. Επιπλέον, οι εν λόγω κίνδυνοι καταστροφών αυξάνονται με μια διαδικασία κλιματικής αλλαγής που επηρεάζει τη συχνότητα, την ένταση και το απρόβλεπτο των κινδύνων, γεγονός που απαιτεί συνεχείς προσπάθειες και ρυθμό προσαρμογής από τους ανθρώπους και τους θεσμούς. Εκτός από αυτό το κοινωνικοπεριβαλλοντικό πλαίσιο, σημειώνεται ότι: Η νοοτροπία κινδύνου είναι δύσκολη σε επίπεδο πληθυσμού και η γνώση των κινδύνων είναι ετερογενής, καθώς και η κατάλληλη συμπεριφορά σε περίπτωση καταστροφών. Αυτό απαιτεί αύξηση της