In de machinebouw, vooral voor de ontwikkeling van complexe producten, systematiseren industriëlen de virtuele prototyping van het product. Voor complexe producten beperken deze ontwikkelingsinstrumenten het gebruik van fysieke prototypes en zorgen ze voor een betere beheersing van de ontwikkeling. De beschikbare rekenkracht, gecombineerd met die van digitale simulatietools, moedigen fabrikanten natuurlijk aan om product- en procesoptimalisatiebenaderingen te implementeren. Recente vooruitgang in optimalisatie algoritmen openen nu de weg voor veel efficiënte industriële toepassingen voor zogenaamde „continue” of puur „discreet” optimalisatieproblemen. Er zijn echter een aantal categorieën optimalisatieproblemen waarvoor de beschikbare algoritmen nog steeds niet de verwachte prestaties leveren: onbetaalbare berekeningstijd dus onverenigbaar met de ontwikkelingscyclustijden van een industrieel product, optimale oplossingen niet bevredigend. Het doel van dit project is om op dit probleem te reageren door specifieke algoritmen voor te stellen. Deze algoritmen zullen worden ontworpen om rekening te houden met de specifieke kenmerken van optimalisatieproblemen in de werktuigbouwkunde, die worden geïdentificeerd uit een studie van de context en modellen die in de machinebouw worden gebruikt.